Podrucje sanske opcine bilo je naseljeno i u predhistoriji na sto ukazuju brojna nalazista. Prema antickim izvorima pretpostavlja se da je u dolinama Sane i Vrbasa zivjelo ilirsko pleme Mezeji, koji su prema nekim dokumentima iz 75 godine p.n.e vec tada imali plemensku opcinu. Mezeji su imali utvrdjeni grad Splonum, koji je bio rudarski centar i nalazio se na rijeci Sani kod Starog Majdana. O ranom srednjem vijeku sve do 13. vijeka nema nikakvih pisanih tragova. Najstariji pronadjeni dokument koji govori o ovim krajevima je Listina Bele IV od 20. jula 1244. U tom dokumentu, uz Usoru i Soli, spominju se za vladavine Matije Ninoslava i ovi krajevi. Radovi hostoricara ukazuju da je ovo podrucje kratko pripadalo Hrvatskoj, a potom srednjevjekovnoj Bosanskoj drzavi. U Listini Bele IV prvi put se spominju i zupe: sanska,dubicka,mrenska i vrbaska koje cine "Donje Krajeve". U jednom dokumentu iz 1258. spominje se sanski zupan (knez) Mihajlo, a prema drugom dokumentu od 15.03.1264. godine taj sanski zupan prodaje zemlju "krala" opatiji Topuskoj.
Polovinom 13. vijeka u naslovu bosanskog bana spominju se i Donji kraji koji su najprije zahvatali podrucje juznije od Sanskog Mosta da bi se kasnije pro sirili na sjever, na podrucje srednjeg toka rijeke Sane.

Prema jednom dokumentu iz 1334. godine Sana je imala crkveni distrikt uz zagrebacku biskupiju. U borbama ugarsko-hrvatskog kralja Sigismunda protiv hrvatske i bosanske vlastele zupa Sana pada u njegove ruke i on je, nakon oduzimanja od Hrvoja 1413. , poklanja knezovima Blagajskim. To je razlog zbog kojeg Hrvoje nastavlja borbu zajedno sa Turcima 1415. godine. Sve ovo nedvojbeno pokazuje da je poostojao grad Zana (Sana), jer je postojala zupa Zana(Sana) jer su srednjevijekovne zupe nosile ime prema glavnom gradu zupe. Nakon mnogih bitaka i promjena vladara Sanska zupa pada 1499. pod vlast Turaka, a Kamengrad postaje jedno od njihovih glavnih uporista. Istorija sanskog kraja u prva tri vijeka turske vladavine slabo je poznata, ono sto je do sada otkriveno odnosi se vecinom na tvrdjave i naselja Kamengrad i kasnije Stari Majdan. Kamengrad pod Turcima postaje sjediste nahije koja je obuhvatala veliki dio sanske zupe.
Nakon zauzimanja Krupe 1565. od strane Turaka, Kamengrad gubi dotadasnju ulogu jer vecina posade prelazi u Krupu. Nakon ukidanja Bihackog sandzaka i reorganizacije Bosanskog pasaluka, Kamengrad je postao sjediste novog kadiluka, takav status su imali tada Banjaluka, Jajce, Bihac i drugi veci gradovi. Sjediste je bilo u Starom Majdanu(Madeni Atik). Da su postojale dvije nahije Sana uporedo potvrđuju dva turska deftera, prema kojima Kamengrad zauzima podrucja zapadno, sjeverno i juzno te uski dio istocno od danasnjeg Kamengrada, a Sana dijelove uz obje obale rijeke Sane sjeverno od danasnjeg Sanskog Mosta.

U pogranicnim dijelovima Bosne i Hercegovine postojale su kapetanije koje su nosile nazive po glavnim gradovima, medju njima su i Kamengradska i Most na Sani (Dzisri Sana kapetanija). Od kapetana spominju se 1796. i 1812. Mustafa-beg, umro 1813., nasljedjuje ga Murat-beg koji je fermanom 27. septembra 1822. izgubio titulu kapetana, a na njegovo mjesto imenovan je Husein-beg, sin hasan-bega Cekica, koji je najvjerovatnije bio posljednji kapetan jer su kapetanije ukinute 1835. godine. Turci su u pogranicnim podrucjima gradili utvrdjenja od drveta zvana palanke, na ovom podrucju imamo dva anselja koja su se razvila iz palanki, Lusci Palanku i Tominsku Palanku. Turska vlastela je na svojim spahilucima gradila kamene dvorce (Kule), na vise spratova u kojima se stanovalo i koje su bile lakse za odbranu, i oni su bilo osnova gradova-naselja. Takvi gradovi i kule na sanskom podrucju su: Kamengrad, Mren, Kamicak, Vakuf (Sanski Most), Stari Majdan i Japra, a kule Miralemova kula (Tomina), Cerica kula (brdari), Kula u Lipniku, Kula u Starom Majdanu.

Prodor Turaka u ove krajeve izazvao je velike promjene u sastavu stanovništva, intenzivnije naseljavanje muslimanskog stanovnistva zabiljzeno je i nakon pada Like i drugih podrucja u Hrvatskoj. Naseljavanje hriscanskog stanovnistva narocito je intenzivno nakonaustro-ugarske okupacije BiH kad dolazi do naseljavanja Srba i Hrvata u gradska naselja do tada iskljucivo muslimanska. Austro-ugarska je zapocela okupaciju 29.jula 1878. godine. U Bosanskoj Krajini su vodjene najzesce borbe. Nakon zauzeca Kljuca 8. septembra uslijedilo je zauzimanje Sanskog Mosta, Starog Majdana i Kamengrada. Dolaskom na ove prostore Austro–ugarska je provela i novu administraciju na kotare (srezove) i okruge. Prema jednom popisu iz 1910. Sanski Most je imao povrsinu 1017 km?, dvije gradske opcine (Sanski Most i Stari Majdan) te 38.422 stanovnika, a po nacionalnoj pripadnosti zivjeli su Bosnjaci, Srbi, Hrvati i spanski Jevreji. U gradu Sanskom Mostu tad je bilo preko 50 trgovina i zanatskih radnji, hotel i agencija Zemaljske banke.
Nakon prvog svjetskog rata i raspada Austro-ugarske, Sanski Most je srediste sreza, a od 1929.-1941. je dio Vrbaske banovine. U toku drugog svjetskog rata ovaj kraj je pruzio ostar otpor fasistima. Od znacajnih datuma u ovom periodu izdvaja se Drugo zasjedanje ZAVNOBIH-a u Sanskom Mostu 30.06.-02.07. 1944 . Prema statistickim podacima u sanskom kraju za vrijeme ovog rata bilo je 3.605 žrtava.

   
    POCETAK AGRESIJE U SANSKOM MOSTU

Situacija u Sanskom Mostu narocito se pogorsala dolaskom na ove prostore Seste sanske brigade koja je prethodni period provela na hrvatskom ratistu. Komanda ove brigade zajedno sa pristapskim jedinicama bila je stacionirana u Lusci Palanci. Raspored njenih jedinica odmah u pocetku ukazivao je na skoru mogucnost oruzanog udara i okupacije kompletnog podrucja opcine Sanski Most. Prvi bataljon zauzimao je polozaje u rejonu Dabra. Ovom bataljonu pridodate su baterije minobacaca kalibra 120 mm i topovi. Polozaje oko Milinog Birta zaposjeo je Drugi bataljon, dok je Treci bataljon zaposjeo polozaje u rejonu Miljevaca. Valja naglasiti da je Drugi bataljon ove agresorske brigade uglavnom bio sastavljen od vojnih obveznika sa podrucja opcine Bosanski Novi, te da se veci dio pripadnika ukljucio u sastav novoformirane Prve lake pesadijske brigade cija je zona odgovornosti bila na podrucju ove opcine, pa su i pripadnici iz sastava Drugog bataljona Seste Sanske brigade koji su usli u sastav Prve lake pesadijske brigade upuceni na podrucje maticne opcine. Medjutim, to nije predstavljalo problem, jer je izvrsena demobilizacija i popuna ovog bataljona ljudstvom sa podrucja opcine Sanski Most.

April i maj karakterizira veliki priliv Srba sa podrucja opcine Sanski Most u Sestu sansku brigadu. Krajem maja 1992. godine brigada je imala 11 bataljona. U tom periodu formirane su i nove artiljerijske jedinice: vod minobacaca kalibra 120 mm, baterija topova B-1 kalibra 76 mm, vod vodjenih protivoklopnih raketa (POLK 9K-11), LARV PVO koji je od cetiri orudja 20/1 povecan na 12 orudja 20/1. Isto tako formiran je interventi vod "Crni Djordje" u cijem sastavu je bilo 40 cetnika. Zadatak novoformiranih bataljona u tom periodu bio je fizicko obezbjedjenje objekata od vitalnog interesa, vojnih skladista, magacina, vodovoda i saobracajnica. Paralelno sa ovim aktivnostima pripadnici brigade aktivno su ukljuceni u akcijama zastrasivanja bosnjackog i hrvatskog stanovnistva, bilo na posredan nacin (naoruzavanje paravojnih srpskih formacija) bilo neposredno. Pripadnici brigade 20.4.1992. godine na silu preuzimaju kontrolu nad svim vaznijim objektima u gradu. Istovremeno je uspostavljena puna kontrola putnih komu-nikacija. Uz pomoc pripadnika srpske policije istovremeno su izvrsena hapsenja celnih ljudi SDA, i ovaj dan se moze slobodno oznaciti kao pocetak srpskog terora, progona i genocida nad bosnjackim i hrvatskim zivljem. Brigadom je komandovao pukovnik Branko Basara, nacelnik staba bio je u to vrijeme kapetan Dragan Djuric, a komandantovi pomocnici bili su kapetan prve klase Slavko Milanovic, kapetan prve klase Pero Malicevic, kapetan prve klase Mirko S. Vrucinic, kapetan prve klase Pero Zmijanac, kapetan prve klase Vlado Zoric, potporucnik Vojislav Dimitrovic, porucnik Dusan Miljevic, potporucnik Dragan Pravlica, kapetan prve klase Nikola Manojlovic, kapetan Nikola Lukac, zastavnik Milan Kukolj, zastavnik Marko Krkalic, stariji vodnik Dragan Mikic.

Na celu pristapskih jedinica bili su kapetan prve klase Stojan Bogunovic, porucnik Marko Sevic, porucnik Drago Radosevic, kapetan Zdravko Krickovic, kapetan prve klase Rajko Samardzija, porucnik Milenko Vrucinic, potporucnik Mladenko Jokic, kapetan prve klase Spiro Svonja, vodnik prve klase Jovo Zukic, stariji vodnik prve klase Milivoje Kerosevic. Uzi sastav komande Prvog bataljona sacinjavali su: komandant, kapetan prve klase Boro Tadic, kapetan prve klase Mijat Milojevic, kapetan prve klase Dragomir Vrucinic, kapetan Tihomir Krcmar, porucnik Ilija Arnautovic i porucnik Mirko Madzar. U sastavu komande Drugog bataljona pored komandanta, kapetana prve klase, bili su jos kapetan prve klase Slobodan Lalovic, kapetan prve klase Milan Knezevic, kapetan prve klase Rade Vojnovic. Kapetan prve klase Mijat Milojevic postavljen je u medjuvremenu za komandanta Treceg bataljona. Njegovi suradnici bili su kapetan prve klase Ostoja Radic i porucnik Mirko Madzar.

Jednonacionalni sastav komande brigade i komandi bataljona Seste sanske brigade najrjecitije govori u prilog cinjenici da se bivsa JNA otvoreno stavila na stranu srpskog naroda. Neposredno uoci udara i zauzimanja vitalnih objekata u Sanskom Mostu 20. aprila 1992. godine teroristicka SDS i komanda Seste sanske brigade sproveli su siroku i snaznu propagandnu kampanju s ciljem ukazivanja domacoj i medjunarodnoj javnosti da su Bosnjaci ti koji su se pripremili i otpoceli sa oruzanim sukobima. Tako su plasirali putem medija informaciju da su "Muslimani i Hrvati bili politicki i vojnicki organizovani na cijelom podrucju opstine Sanski Most, po mjesnim zajednicama - dzematima, gdje su imali formirane odrede, cete i vodove sa svojom komandom i starjesinskim kadrom. Te njihove jedinice bile su u sastavu Bihacko-Cazinskog korpusa TO. Imali su oko 2.000 naoruzanih ljudi, a namjeravali su naoruzati jos oko 4.000 ljudi. Oruzje su dobivali od celnika SDA, a ovi isto obezbjedjivali raznim kanalima, od Zagreba, MUP-a BiH i TO BiH. Najorganizovaniji i najekstremniji bili su Muslimani iz Vrhpolja, Hrustova, Mahale i Trnove. Glavne vodje i ideolozi u svim muslimanskim selima bili su imami i celnici SDA. S obzirom da se nisu smjeli eksponirati i suprotstavljati nasim snagama jer su vojnicki bili nejaci, po direktivi iz Sarajeva, a u organizaciji Durakoviceve SDP, organiziraju mirovni pokret tzv. "Liga mira". Cilj ovog pokreta bio je da se umrtvi djelovanje brigade i srpskog naroda, kako bi oni dobili u vremenu i izvrsili donaoruzavanje i opremanje svojih snaga nakon cega bi krenuli protiv Srba, vojnicki preuzeli vlast i uspostavili kontrolu teritorije. U "Ligi mira" glavni aktivisti bili su najbogatiji i najugledniji muslimani u koje su Srbi do tada imali odredjeno povjerenje. U pronadjenim dokumentima vidljivo je da su imali namjeru izvrsiti genocid nad srpskim narodom, isti pobiti i protjerati, a na ovim prostorima stvoriti muslimansku drzavu, sve ugledne Srbe i njihove porodice pobiti i povjesati u parku u Sanskom Mostu; napraviti javne kuce od srpskih djevojaka i zena gdje bi se radjali novi mudzahedini i janjicari; uspostaviti serijatske zakone i vladanje kao u Iranu, izvrsili sunecenje muske srpske djece i istu vaspitavali po islamskim zakonima i nacelima. Muslimani nisu sporveli svoju zamisao jer im je iznenadni dolazak brigade na podrucje opstine pomrsio racune."

Ovaj navod preuzet je iz zaplijenjene arhive Seste sanske brigade nakon oslobodjenja Sanskog Mosta 1995. godine. Zanimljivo je izvrsiti analizu ovakvog nacina propagandnog djelovanja da bismo se uvjerili s koliko su se temeljitosti SDS, bivsa JNA i cetnici pripremali za konacno unistenje Bosnjaka na ovim prostorima. Prvo, svjesno prikazujuci Bosnjake kao inicijatore i organizatore sukoba sa Srbima zelilo se postici legitimitet za oruzane srpske akcije pred domacom i medjunarodnom javnoscu. Drugo, navodna respektabilnost vojne moci Bosnjaka trebala je opravdati pokretanje snazne vojne masinerije bivse JNA (30. partizanska divizija) u cijem je sastavu bila i Sesta sanska brigada. Trece, ukazivanjem na sela Vrhpolje, Hrustovo, Mahalu i Trnovu kao najekstremnije stvorena je psihoza opravdanosti zlocina i genocida koji ce kasnije biti pocinjeni nad stanovnicima ovih naselja. Cetvrto, insistiranje na "islamskom fundamentalizmu" i namjeri Bosnjaka da "uspostave serijatske zakone i vladanje kao u Iranu" trebalo je pokazati da je u osnovi sukoba medjunacionalna mrznja, cime bi se izbjegla mogucnost da Srbi budu okvalificirani kao agresori. Istovremeno to je trebalo biti snazan argument za medjunarodnu javnost, pogotovo evropsku, da su Srbi brana prodoru islama prema Evropi. Peto, naravno sve ovo je trebalo opravdati ukljucivanje Seste sanske brigade u neposredne borbene aktivnosti na podrucju opcine Sanski Most. Medjunarodno priznanje Republike Bosne i Hercegovine kao suverene drzave sigurno je ubrzalo aktivnosti oko priprema i direktnog oruzanog udara bivse JNA i Karadzicevih Srba na kompletnu Bosnu i Hercegovinu, pa tako i Sanski Most. Uloga i znacaj Seste sanske brigade u zlocinima nad bosnjackim i hrvatskim stanovnistvom narocito je bila izrazena prilikom okupacije Kljuca 7.5.1992. godine, odnosno njenog interventnog voda "Crni Djordje". Dijelovi Seste sanske brigade, oko 150 dobrovoljaca iz Prvog, Drugog i Treceg bataljona, te baterija minobacaca kalibra 120 mm, baterija LRB kalibra 128 mm, odjeljenje LARV PVO, izvidjaci i vojna policija ucestvuju u napadu na Bosansku Krupu gdje se tekodjer isticu u vrsenju masovnih zlocina. Posebnu krvavu ulogu pripadnici ove brigade imali su u Hambarinama, Kozarusi i Kozarcu 23.-25.1992. godine.

Nakon okupacije okolnih gradova i sela napetost i neizvjesnost na podrucju opcine Sanski Most u narednih nekoliko dana dostigla je vrhunac. Angazirajuci kompletan sastav brigade i policijskih snaga cetnici 25.5.1992. godine krecu u konacan napad s ciljem totalne okupacije podrucja opcne Sanski Most. Izvedena je sveobuhvatna vojna akcija ciscenja terena i likvidiranja bosnjackog i hrvatskog stanovnistva. Radi lakseg rukovodjenja i komandovanja dio komande Seste sanske brigade biva izmjesten u Djedovacu, a potom u osnovnu skolu u Donjoj Tramosnji. U zlocinima su se posebno istakli Prvi, Drugi, Treci, te novoformirani Cetvrti, Peti, Sesti i Sedmi bataljon. Prema zaplijenjenoj cetnickoj dokumentaciji, narocito jak otpor pruzili su stanovnici Mahale, Hrustova, Vrhpolja i Trnove. Zestok otpor je pruzen u rejonima kanjona rijeke Sanice, Jusica njiva i Klanca. Tada je (3.6.1992. godine) Kljucko-sanska grupa uspjela zarobiti cetrdeset neprijateljskih vojnika i pet oficira o cemu je vec bilo rijeci u ovoj hronici.

Zakljucno sa 4.6.1992. godine Srbi su zahvaljujuci sveukupnoj vojnoj nadmoci i ratnoj tehnici uspjeli izvrsiti okupaciju cijelog podrucja opcine Sanski Most. Dio Kljucko-sanske jedinice pod komandom rahmetli Arifa Hukanovica nastavio je borbu na okupiranom podrucju sve do oktobra 1992. godine. Medjutim, vojnicka premoc agresora bila je odlucujuci faktor da je, na zalost, cijela grupa likvidirana. Zadatak Seste krajiske pjesadijske brigade bio je da u sadejstvu sa jedinicama teritorijalne odbrane izvode borbena djelovanja na podrucju opcine Sanski Most, tako sto ce glavnim snagama udariti pravcem Skucani Vakuf, Kamengradska dolina, Sanski Most, Vrhpolje, s tezistem na sirem rejonu Sanskog Mosta. Nakon sto su zaposjele odgovarajuce polozaje, izvrsena je artiljerijska priprema po naseljima Mahala, Otoke, Muhici, ul. Marije Bursac, Omladinsko naselje, Alagica naselje, s ciljem nanosenja gubitaka (civilne zrtve, op.a.) i unistavanja stambenih, kulturnih i svih drugih materijalnih dobara, izazivajuci paniku medju bosnjackim stanovnistvom i prisiljavajuci ga na bijeg. Napad je poceo 26.05.1992. godine u 5,00 sati.

Glavnina snaga agresora angazirana je u rejonu Sanskog Mosta, dok su teritorijalne jedinice Dabra, Lusci Palanke, Budimlic Japre, Koprivne, Ostre Luke i Usoraca pretpocinjene komandi Seste krajiske pjesadijske brigade. Zadatak jedinica stacioniranih na lijevoj obali rijeke Sane bio je obezbjedjenje rejona Podlug i udari na ulice Narodni Front, Mladena Stojanovica, Veljka Miljevica, Omladinsku ulicu i Omaladinsko naselje, ulicu i naselje Marije Bursac, ulicu Cvije Kukolja i Alagica polje. Nakon izvrsenih artiljeriskih djelovanja po ovim dijelovima Sanskog Mosta, preslo se na pjesadijski udar i pretres u sadejstvu sa snagama istocno preko rijeke Sane i juzno od rijeke Zdene. Uglavnom su to bile jedinice teritorijalne odbrane Zdena. U ovim borbenim djelovanjima posebno je bila izrazena krvozednost pripadnika Srpskog bataljona, koji su nakon artiljerijskih djelovanja u spomenutim naseljima zapoceli sa progonima i ubistvima civilnog bosnjackog i hrvatskog stanovnistva. Karakteristika ovog bataljona bila je njegova manevarska osposobljenost, tako da su njegovi pripadnici bili u mogucnosti da se u vrlo kratkom periodu prebace s jednog dijela bojista na drugo. Zatvaranjem pravca Sejkovaca, mosta na rijeci Sani, te magistralnog puta od sela Krkojevci do raskrsca ulice Veljka Miljevica i sela Pobrijezje, onemoguceno je u vrijeme artiljerijskih udara povlacenje civilnog stanovnistva, tako da su jedinice teritorijalne odbrane Zdena krenule nakon prestanka artiljerijskih djelovanja u "ciscenje terena" i ubijanja civilnog bosnjackog i hrvatskog stanovnistva u naseljima Zdena, Prvomajskoj i Rudarskoj ulici, Otokama i Milancicevu i Miljevicevu ulicu. Neposredno nakon artiljerijskih udara Diverzantsko-izvidjacki odred zaposjeo je Zanatski centar, Robnu kucu "Sanjanku", kafanu "Jelen" i zgradu "Varteks". Dijelovi iste jedinice potom su u preuredjenom borbenom vozilu "georgi", a sadejstvujuci sa posadom iz borbeno-oklopnog vozila iz Seste krajiske brigade, krenuli pravcem prema naselju Mahala i dalje prema Ekonomiji, takodjer ubijajuci civile bosnjacke i hravatske nacionalnosti. Poseban zadatak u ovom udaru na Sanski Most imala je agresorska tzv. Zastitna stabna ceta koja je obezbjedjivala komandno mjesto komande Seste krajiske pjesadijske brigade i zgradu Stanice javne bezbjednosti. Okupacija Sanskog Mosta od strane sanskih Srba zavrsena je negdje u ranim jutarnjim satima 27.05.1992. godine. Pohapseno civilno stanovnistvo i oni malobrojni koji su pali u ruke neprijatelju pruzajuci otpor zatvoreni su u Sportsku dvoranu Srednjoskolskog centra i druge novoformirane logore u Sanskom Mostu; a sve popljackano iz bosnjackih i hrvatskih kuca i stanova cetnici su dijelom prisvojili a dijelom predali u Srpski stab u Sanski Most.

   OSLOBODJENJE SANSKOG MOSTA

U Augustu/Septembru 1995 vodjene su borbe za Sanski Most. Jedinice Armije BiH na celu sa Gen. A. Dudakovicem i Gen. M. Alagicem uspjele su poraziti neprijatelja i osloboditi Sanski Most. Akcija za Sanski Most se odvijala iz vise pravaca... jedno vrijeme snage 7. Korpusa Armije BiH su se zadrzale na prostorima oko mjesta Vrhpolje gdje se i radio plan za konacno oslobodjenje sanske doline, dok su snage 5. Korpusa Armije BiH pripremale akciju od pravca Bosanske Krupe. Prilikom ulaska u Sanski Most borci Armije BiH su jos uvijek bili pod paljbom lakog oruzja sa gradske poste. Snage bosanske armije bile su primorane da ispale nekoliko granata na postu da bi se grad kontrolisao u potpunosti. Sanski Most je najveca carsija koju je oslobodina Armija BiH a ujedno jedan od najvecih uspjeha postignut kroz cetiri godine rata.

Prije oslobodjenja Sanskog Mosta vojska RS sa Arkanom na celu "Tigrovi" otvorili su bazu u hotelu "Sanus" u centru grada. Iz kancelarije direktora hotela Arkan je rukovodio aktivnostima svojih paravojnika koji su trazili muslimane, pljackali, prebijali i oduzimali njihove kuce u koje su smjestali izbjegle Srbe. Veliki broj muskaraca islamske vjere je bio zatvoren u hotelu, gdje su bili tuceni. Oko trideset muskaraca nesrpske nacionalnosti i jedna zena zatvoreni su u zgradi pored hotela, u podrumu, gdje su se nalazile instalacije za grijanje. U toj prostoriji je izmedju 21. i 25. septembra bilo zatvoreno oko trideset pet muskaraca. Drzani su bez hrane i tuceni, tako su najmanje dvojica umrla.

Prije toga, 20. septembra, Raznatovicevi paravojnici su u mjestu Trnova, blizu Sanskog Mosta, ubili jedanaest i ranili jednog uhapsenog muslimana. Tijela ubijenih su nadjena i njihova imena navedena u optuznici. Slijedeceg dana u mjestu Sasina, pod direktnom Raznatovicevom komandom, ubijeno je sezdeset sedam muslimana, medju njima i jedna zena. Svi su dovedeni iz bliznjih naselja Sehovaca, Pobrijezja i Bojancica, kao i iz hotela "Sanus" u Sanskom Mostu. Njihovi ostaci su izvadjeni iz dvije grobnice. Identifikovani su i imena se nalaze u optuznici. Dodaje se da su na kraju istog dana, prije ovih ubistava, Raznatovicevi paravojnici silovali jednu muslimanku u autobusu ispred hotela "Sanus".